ارائه الگویی برای استقرار منطقی ایستگاه‌های آتش‌نشانی (نمونۀ موردی: شهر تبریز)

yle="text-align: right;" x=""> yle="text-align: right;"> مقدمه: ایستگاه‌های آتش‌نشانی از جمله مراکز مهم و حیاتی خدمات‌رسانی در شهرها در حین بحران و بعد از بحران هستند. بدیهی است خدمات‌رسانی به موقع ایستگاه‌های آتش‌نشانی بیش از هر چیز مستلزم استقرار آنها در مکان‌ها و محدوده‌های مناسب است تا آتش‌نشانان بتوانند در کمترین زمان و بدون هیچ مانع و محدودیت محیط شهری و نیز بروز کمترین آثار منفی بر زندگی ساکنان شهر به محل حادثه برسند و اقدامات لازم را انجام دهند yle="text-align: right;"> روش: در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و بهره‌گیری از روش تحلیل شبکه و مدل AHP در محیط GIS، توزیع فضایی، مکان استقرار و شعاع عملکرد ایستگاه‌های آتش‌نشانی موجود شهر تبریز تحلیل و بررسی و ایستگاه‌های جدید مکان‌یابی شدند. yle="text-align: right;"> یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان می‌دهد که شهر تبریز از نظر تعداد و پراکندگی ایستگاه‌های آتش‌نشانی با کمبود روبه‌روست و الگوی پراکنش این ایستگاه‌ها با توسعه و تراکم شهر متناسب نیست. این ایستگاه‌ها حدود 60 درصد از محدودۀ ساخته شدۀ شهر و 30 درصد محدودۀ قانونی شهر را تحت پوشش قرار می‌دهند. yle="text-align: right;"> نتیجه‌گیری: با توجه به اولویت‌بندی‌های صورت گرفته این نتیجه به دست می‌آید که مرکز تجاری شهر، بافت فرسوده و حاشیه‌نشین و محلات پرتراکم شهر جز مناطق با اولویت اول قرار دارند. همچنین می‌توان نتیجه‌گیری کرد که استفادۀ توأمان از مدل AHP و روش تحلیل شبکه در محیط GIS می‌تواند الگوی مناسبی برای مکان‌یابی و اولویت‌بندی احداث ایستگاه‌های آتش‌نشانی در شهرهای مختلف باشد.